«Μονόδρομος» η αποκατάσταση της σχέσης της ομάδας με την Κατερίνη

Του Δημήτρη Πάππα, εκδότη του katerinisport.gr

Η είδηση της αφαίρεσης βαθμών από τον Πιερικό για οφειλές προς ποδοσφαιριστές που σήμανε ουσιαστικά τον υποβιβασμό της ομάδας στη Γ’ Εθνική, γεγονός που απλά επιβεβαιώθηκε με την πρόωρη αποχώρηση από τη «μάχη» των πλέι άουτ λίγες μέρες αργότερα, αντιμετωπίστηκε με στενοχώρια από ένα κομμάτι φίλων της ομάδας και με αδιαφορία ή ως φυσιολογική εξέλιξη από τους υπόλοιπους. Υπήρξε, τέλος, και μια μερίδα του φίλαθλου κόσμου της Κατερίνης που μάλλον χάρηκε με τα μαντάτα.

Είναι σίγουρο πως, πέραν των διοικούντων, των ποδοσφαιριστών και των στελεχών της Π.Α.Ε., «σκασμένοι» για τη «μαύρη σελίδα» στην ιστορία του Πιερικού ήταν οι δέκα-δεκαπέντε οπαδοί που βρέθηκαν στα γραφεία του Προέδρου της Π.Α.Ε. Πιερικός, Κώστα Παπαδόπουλου, την «αποφράδα» εκείνη Παρασκευή, όταν ο προθάλαμος θύμιζε…κηδεία με στόματα αμίλητα και βλέμματα βουρκωμένα, μαζί και άλλοι διακόσιοι-βαριά τριακόσιοι-που είχαν απομείνει να πηγαίνουν στο γήπεδο, ειδικά στα τελευταία παιχνίδια. Οι «τριακόσιοι του Λεωνίδα»…

Σίγουρα, στο άκουσμα του υποβιβασμού, λυπήθηκε κι άλλος κόσμος. Όλοι αυτοί οι φίλοι του Πιερικού που απείχαν από το γήπεδο. Βουβά. Με έναν πόνο και μια στενοχώρια ανάλογη των  συγγενών και φίλων του μελλοθάνατου, που ξέρουν πως το λάδι στο καντήλι του στερεύει αργά αργά και κάποια στιγμή το καντήλι θα σβήσει. Κι όμως, παρότι το μοιραίο δεν αποφεύγεται, η στιγμή του τέλους είναι οδυνηρή. Κι η στενοχώρια υπάρχει. Μια στενοχώρια που την επόμενη στιγμή συνοδεύεται με ένα «τουλάχιστο ησύχασε»…

Για κάποιους, την ευθύνη για τον υποβιβασμό του Πιερικού την έχει ο πρώην παίκτης της ομάδας, Δημήτρης Ίτσιος, άλλοι υποστηρίζουν πως «ιθύνων νους» για όσα έγιναν είναι ο μεγαλομέτοχος της Π.Α.Ε. Αιγινιακός, Γιάννης Νιώπας. Άλλοι λένε πως «όπως έστρωσε ο Κώστας Παπαδόπουλος, έτσι κοιμήθηκε». Όποια κι αν είναι η αλήθεια, το βέβαιο είναι πως ο Πιερικός φαινόταν ότι είχε μπει σε μια ρότα χωρίς γυρισμό και αργά ή γρήγορα θα έπεφταν οι τίτλοι τέλους. Κι αν έβγαινε κάποιος…άσσος από το μανίκι, ίσως το μοιραίο να αναβαλλόταν. Ως πότε όμως; Όταν στην έδρα σου, κάνεις καθυστερήσεις για να πάρεις το βαθμό της ισοπαλίας στην πρώτη αγωνιστική των πλέι άουτ, τι μπορείς να περιμένεις στη συνέχεια;

Ένας υποβιβασμός στη Γ’ Εθνική δεν είναι το τέλος του κόσμου. Μεγάλες ομάδες υποβιβάστηκαν κι όμως επέστρεψαν, αργά η γρήγορα, στο κορυφαίο επίπεδο. Η Γιουβέντους από τη Β’ κατηγορία βρέθηκε στην κορυφή του Καμπιονάτο και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Γκλάσκοου Ρέιντζερς, από την 4η κατηγορία της Σκωτίας, χτυπάει πλέον την πόρτα της Πρέμιερ Λιγκ. Πολλά και τα παραδείγματα από τον ελληνικό χώρο. Στο παρελθόν ο Πιερικός βρέθηκε σε χειρότερη θέση, «φλέρταρε» ακόμη και με τον υποβιβασμό στα τοπικά, όμως επέστρεψε, όπως ο Φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες του. Το μυθικό πουλί, που οι ιδρυτές του Πιερικού επέλεξαν για σύμβολο της ομάδας το 1961, υπόσχεται ότι η ομάδα με τα άσπρα δεν πεθαίνει. Ο Πιερικός, για να παραφράσουμε τα λόγια του Χαρίλαου Τρικούπη, «προώρισται να ζήση και θα ζήση».

Στα θετικά των τελευταίων ημερών, συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα η εκδήλωση ενδιαφέροντος από πρόσωπα τα οποία θέλουν να ασχοληθούν με τα διοικητικά του Πιερικού. Η εκτίμηση είναι ότι μέχρι τη Γ.Σ. του Ερασιτέχνη, το ενδιαφέρον θα ενταθεί από περισσότερες πλευρές, μιας και ο Πιερικός, ακόμη και «λαβωμένος» θεωρείται «μαγαζί-γωνία».

Ωστόσο, ένας πρέπει να είναι ο στόχος των νέων διοικούντων: «Να αποκαταστήσει ο Πιερικός τη σχέση του με την Κατερίνη». Γιατί αυτό ήταν το βαθύτερο αίτιο της «κατρακύλας» και της κατάντιας του Πιερικού. Στον Πιερικό απέμειναν λίγοι φίλοι στην πόλη, απέκτησε αρκετούς εχθρούς ενώ για την πλειοψηφία της Κατερίνης κατήντησε κάτι αδιάφορο. Κι αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα συσσωρευμένων λαθών των εκάστοτε διοικήσεων μετά το 1993 που απαξίωσαν το όνομα «Πιερικός» στα μάτια του κόσμου της Κατερίνης. Οι διοικούντες τον Πιερικό, ηθελημένα ή άθελά τους, έδιωξαν τον κόσμο από το γήπεδο. Είτε με την αναξιοκρατία στις ακαδημίες όπου προσόν για να παίξει κάποιος δεν ήταν οι ποδοσφαιρικές αρετές αλλά το πορτοφόλι του μπαμπά ή οι γνωριμίες, είτε με την αφερεγγυότητα στο οικονομικό κομμάτι, όχι μόνο στα πρόσωπα ποδοσφαιριστών και προπονητών αλλά και στις οικονομικές συναλλαγές με την πόλη με «φέσια» και χρέη στην…ημερήσια διάταξη, είτε με τη στελέχωση της ομάδας με…αμφιβόλου ικανότητας και προέλευσης παράγοντες και υπαλλήλους, αλλά κυρίως με την έλλειψη ειλικρίνειας προς τους πελάτες-οπαδούς.

Μερίδιο ευθύνης στην απαξίωση του Πιερικού έχει επίσης μερίδα των οπαδών που, κινούμενοι από την «τυφλή» αγάπη τους για την ομάδα, ωραιοποιούσαν καταστάσεις και εθελοτυφλούσαν ή συναινούσαν δια της αδράνειάς τους σε διοικητικά λάθη και «εγκλήματα», μερίδα των Μ.Μ.Ε. που στο πλαίσιο της νοοτροπίας «για το συμφέρον της ομάδας» είτε λειτουργούσαν ως φερέφωνα, είτε δεν αναδείκνυαν τα προβλήματα και ασκούσαν (αν το έπρατταν) χλιαρή κριτική, καθώς και μερίδα των αρχών της πόλης και του Νομού που, βρίσκοντας τον Πιερικό αδύναμο και με πολλά προβλήματα, τον χρησιμοποίησαν σαν μέσο προβολής τους και επίτευξης προσωπικών τους στόχων, πετώντας ενίοτε ψίχουλα σαν «καθρεφτάκια σε ιθαγενείς».

Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα δεδομένα της εποχής, δηλαδή την οικονομική κρίση, την υπερπροβολή ποιοτικού ποδοσφαιρικού προϊόντος από την τηλεόραση και το διαδίκτυο και τα γνωστά προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά και τη βία, έχουν συρρικνώσει σε μεγάλο βαθμό το οπαδικό «ακροατήριο» στο οποίο απευθύνεται ο Πιερικός.

Για να έχει προοπτική το εγχείρημα της επόμενης διοίκησης του Πιερικού, η οικοδόμηση ειλικρινούς σχέσης με τους φιλάθλους της Κατερίνης, σε συνδυασμό με την αξιοκρατική λειτουργία της ομάδας σε όλα τα επίπεδα, είναι «μονόδρομος». Σημαντική παράμετρος είναι η ενασχόληση με τα κοινά του Πιερικού νέων προσώπων, προσώπων που δεν έχουν συνδεθεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο με τις ζοφερές στιγμές της σύγχρονης πιερικής ιστορίας.

Με ειλικρίνεια και καθαρές κουβέντες, ακόμη και χωρίς μεγαλεπήβολους στόχους και φανφάρες, με οργάνωση και σταθερά βήματα, ο κόσμος θα γυρίσει σιγά σιγά στο γήπεδο. Η επιβίωση του Πιερικού σε ένα νοσηρό ποδοσφαιρικό περιβάλλον περνάει μόνο μέσα από την οικοδόμηση άρρηκτων δεσμών με την πόλη της Κατερίνης. Ο Πιερικός δε μπορεί να διασχίσει το λασπωμένο δρόμο του πολύπαθου ελληνικού ποδοσφαίρου προς την επιτυχία, χωρίς να λερωθεί. Μόνη διέξοδος προς τα ψηλά, είναι να γίνει πιονέρος και να χαράξει τη δική του πορεία...